Lesbos de boten

In de ochtend wordt er een spoedvergadering in het hotel gedaan. Er wordt besloten dat de groep gesplitst moet worden. Een paar teams naar het kamp en de andere zijn echt nodig op de Dirt Road aan het strand. Ons team. team Hendrik gaat naar de bootjes. Imad, de jongen die ons de dag ervoor heeft geholpen is langs geweest en heeft ons in een uur tijd zoveel mogelijk voorbereidt op wat we tegen kunnen gaan komen. Maar ook waar je op moet letten wat belangrijk is, hoe stel je mensen gerust die vanuit angst in ene alleen nog hun moedertaal spreken en vooral wat kun je als team bereiken. De krachten van ons team worden doorgenomen. Wie gaat er bij de bootjes staan als ze aankomen, wie houdt de boot in bedwang, wie staat er klaar om mensen eruit te halen en wie doet de kinderen en baby's. De taken worden verdeeld en ik mag de taak kinderen en baby's uitvoeren. Ieder kind wat bij mij wordt gebracht door ons team ga ik checken, omkleden waar nodig en troosten. We spreken af dat het team ervoor zorgt dat ik altijd 1 van de ouders bij mij krijg. Ik word verantwoordelijk voor de auto indelen omdat ik het vaakst de spullen nodig zal hebben. Nou dat klinkt als een geoliede machine! We kunnen op pad.

Maar dan komen we op de Dirt Road. En binnen no time zien we allerlei stipjes op de zee. Zijn dit nu de boten waar we al zoveel over hebben gehoord en gezien? Tijd om na te denken is er niet want de eerste komt recht op ons aan. We gaan langs de kant staan zoeken stokken en binden daar reddingsvesten aan die nog op de kant liggen (we pakken deze zonder bij na te denken welke verhalen ieder vest met zich meebrengt) we beginnen te zwaaien zodat de mensen op de boot zien dat het daar veilig is om aan te komen. Een boot vol maar dan ook echt vol met mensen. In eerste instantie ziet de boot er zo uit als op het nieuws vol met mannen. Echter die zitten aan de buitenkant om de vrouwen en kinderen te beschermen. Wanneer alle mannen eraf zijn worden de vrouwen eruit gehaald en de kinderen gedragen. Ik krijg als eerste een baby'tje in mijn handen wat in shock lijkt te zijn. Zo klein, ik denk max 6 maanden, geen reddingsvest of iets en ze kan mij alleen maar aankijken. Ik controleer alles en zie dat ze in orde is. terug aan de moeder en op naar de volgende. Mijn collega staat al klaar met 2 kinderen op haar arm. Ik pak er 1 over en ga naar de auto, dit kind is zeiknat en moet heel snel worden omgekleed. De moeder (tenminste dat dacht ik staat naast mij) ik kleed het kind uit en voel de eerste tranen over mijn wangen glijden. Dit kindje is max 2 maanden oud! Hij draag geen zwemvest is vanaf zijn kleine teentjes tot aan zijn middel helemaal nat en kan alleen maar heel hard huilen.. Ik vraag aan de mevrouw naast mij hoe lang zij al onderweg zijn, bijna 1,5 maand... Dit kindje kent dus niks anders als angst en vluchten. Nog meer tranen over mijn wangen maar ik probeer mijzelf bij elkaar te pakken. Het lieve kindje is zo koud dat hij te stijf is om om te kleden. Ik trek hem alles uit en wikkel hem eerst in een warme deken. Zachtjes begin ik te neuriën. Wanneer hij een beetje rustig is trek ik hem schone warme kleren aan. Ik maak zijn gezichtje schoon wat vol zit met zand en wikkel hem in een warme slaapzak. Als ik mij omdraai de dit kleine mannetje aan zijn moeder wil geven zegt ze dat het niet haar kind is. Mijn hart staat stil... Waar is de moeder van dit kind? Na een zoektocht vind ik haar bij haar andere kinderen. Iedereen heeft warme kleren of dekens en het is tijd voor deze mensen om naar het kamp te worden gebracht. Hendrik rijdt ze en de overige gebleven mensen worden gebracht door een lief oud Grieks baasje.

Als team staan we even bij elkaar, delen de emoties en sommige steken een sigaretje op om even bij te komen. Heel veel tijd hebben we niet de volgende stipjes in zee zijn alweer zichtbaar de volgende boot komt...